A wtedy dowiadujemy się o jego istnieniu, parametrach, jak też o tym, co jest napisane wyraźnie na samym wstępie, pod symbolem – że jest przeznaczony do sprzedaży wyłącznie na rynku niemieckim. Dlaczego?

Tego nie wiemy, nie wiemy też dlaczego jest dostępny u polskiego dystrybutora, który jednak bez oporów udostępnił go do testów. To najtańsza i najmniejsza konstrukcja wolnostojąca Blumenhofera.

Przetworniki są ogólnie niższej klasy niż w modelach Fun, obudowa też jest prostsza, mimo to – tak jak we wszystkich Blumenhoferach – wykończona naturalnym fornirem.

Prawdopodobnie niemiecki rynek prosił o możliwie tanią konstrukcję wolnostojącą, stąd pewne oszczędności, a może dodatkowo również inna kalkulacja ceny eliminująca marżę pośrednika-dystrybutora przy zaopatrywaniu sklepów bezpośrednio przez producenta. Z kolei w Polsce brak tej marży nie jest przeszkodą w sytuacji, gdy Armin jest sprzedawany końcowym klientom w praktyce tylko przez dystrybutora, w jego własnym sklepie.

Jeżeli mimo to cena ponad 10 000 zł za parę dwudrożnych kolumienek wydaje się komuś wysoka, to… ma oczywiście rację, ale trzeba wziąć pod uwagę "manufakturowy" charakter Blumenhofera.

Nie jest to wielka fabryka z taśmami seryjnej produkcji, znajduje się w Bawarii, a nie w Chinach, obudowy wykonywane są na miejscu, a głośniki też najczęściej pochodzą od niemieckich kontrahentów, ewentualnie z innych źródeł europejskich.

Czytaj również: Czy długość przewodów ma wpływ na pracę kolumn?

Blumenhofery od A do Z  wykonywane są w Niemczech i najtańszy Armin AK 17 nie jest wyjątkiem. Projekt, obudowa, montaż końcowy. Również przetworniki są niemieckie… ewentualnie włoskie wysokotonowe.

Blumenhofer Armin AK 17 - budowa

Na tle dwóch wolnostojących kolumn serii Fun, Armin wygląda wyraźnie inaczej, "normalniej"; powyżej głośnika wysokotonowego nie ma już tak dużo wolnej powierzchni, co w konstrukcjach Fun wynika z wyjątkowej wysokości ich obudów (jak na układy dwudrożne), pracujących na zasadzie labiryntu ćwierćfalowego, tuby… i bas-refleksu.

Tak, zachodzą w nich jednocześnie wszystkie zjawiska właściwe dla tych systemów, chociaż w tym celu ich obudowy wcale nie są bardzo skomplikowane (co dokładnie opisaliśmy na przykładzie testowanych Fun 13).

Armin to prawie klasyczny bas-refleks; "prawie" dlatego, że wylot znajduje się w dolnej ściance (stąd wysokie nóżki), a to jak zwykle powoduje nie tylko zwiększenie ciśnienia, ale też dodanie się pewnej masy powietrza, co przestraja układ rezonansowy niżej (i zwykle jest to uwzględnione przez projektanta).

Czytaj również: Co to są charakterystyki kierunkowe? 

Zwrotnicę odizolowano w komorze nad dnem obudowy, ale wydaje się, że wydzielenie tak dużej przestrzeni wynikało z celowości zmniejszenia akustycznie efektywnej objętości kolumny. Układ wygląda na parę filtrów 2. rzędu. Obydwie cewki są powietrzne, kondensator polipropylenowy jest jeden – w torze wysokotonowego, razem z rezystorem bezindukcyjnym. Elementy dostarczyła kolejna niemiecka firma - I.T.

Wylot ma kształt prostokątny, rozciąga się na całą szerokość obudowy, a tunel jest utworzony przez wewnętrzną przegrodę obudowy (bez żadnych dodatkowych elementów), co przypomina trochę "zakończenie" obudów labiryntowo-tubowych Blumenhofera. Ponadto kanał lekko rozszerza się ku wylotowi, co też przypomina tubę, a producent wiąże z tym pewne zalety i nazywa tunel hybrydowym.

• Tuba

Tuba jest jedną z ulubionych, a nawet "reprezentacyjnych" technik Blumenhofera, nazwę firmy uzupełnia hasło "Horn Loudspeakers". Tuba nie jest jednak stosowana aż tak konsekwentnie, aby uznać, że jej brak w modelu Blumenhofer Armin AK 17 przesądza o jego ułomności. Dla Blumenhofera ważniejsza jest inna cecha – dwudrożność, poza którą nie wychodzi nawet w swoich flagowych konstrukcjach.

Tam właśnie stosowanie tub ma na celu zwiększenie wydajności układów dwudrożnych – zarówno poprzez zwiększenie efektywności, jak i rozszerzenie pasma przetwornika wysokotonowego i jego "zamianę" w średnio-wysokotonowy, co pozwala powiększyć głośnik niskotonowy.

Czytaj również: Co to są kolumny aktywne i jakie są ich odmiany?

Blaszany kosz, umiarkowanej wielkości układ magnetyczny, w sumie skromnie, a mimo to, w ostatecznym efekcie, bardzo dobrze. Siła "napędu" okazała się optymalna dla prawidłowego działania bas-refleksu, a membrana celulozowa nie rezonowała nadmiernie w zakresie średnich tonów. Przed problemami "wyższego środka" można było uciec niską częstotliwością podziału...

W przypadku konstrukcji niewielkich z założenia, może pojawić się tubowy wysokotonowy, ale zwykle trudno w pełni wykorzystać jego wysoką efektywność, gdy jest ona niska w zakresie niskotonowym. A takie obudowy tubowe, jakie Blumenhofer stosuje w konstrukcjach Fun, nie zapewniają w zakresie najniższych częstotliwości rezultatów lepszych niż dobrze zestrojony bas-refleks.

• Bas-refleks

Tylko wolnostojące Fun mają obudowy labiryntowo-tubowe, natomiast droższe modele, aż do Gran Gioia – bas-refleks (mając na myśli komorę za tylną stroną membrany głośnika, a nie ewentualne tuby z przodu), dlatego Armin wcale nie "odstaje" od firmowych zwyczajów w tym zakresie, chociaż nie mając też tubowego wysokotonowego, jest ostatecznie konstrukcją dość konwencjonalną.

Zmodyfikowano tunel bas-refleks, ale nie jest to długa tuba, jak w konstrukcjach Fun. Rozszerzanie się tunelu bas-refleks wiąże się z pochyleniem przedniej ścianki; znajdująca się za nią przegroda jest pionowa, więc na długości 27 cm (taka jest jej wysokość) powierzchnia tunelu zwiększa się o ok. 50% (jej wylot to prostokąt 4 x 16). 

Czytaj również: Co to jest głośnik koncentryczny?

W czym pomógł wytrzymały wysokotonowy, dostarczony przez włoską firmę Sica. Tym razem duży (jak na wysokotonowy) magnes i puszka wytłumiająca, pozwalająca utrzymać niską częstotliwość rezonansową też dużej (28 mm) kopułki. W niektórych egzemplarzach Blumenhofer stosuje przetwornik marki Eton.

Niespodzianką jest to, że znaczna objętość za pionową przegrodą tunelu została zamknięta poziomą przegrodą i "odłączona" od głównej komory. W ten sposób "utracono" ok. 25% całkowitej objętości obudowy, czego oficjalnie przedstawianym uzasadnieniem jest wydzielenie komory dla zwrotnicy. Ta jednak nie potrzebowała aż takiej objętości. Wydaje się, że tylko wykorzystano okazję, aby ją tam schować, a najważniejsze było optymalizowanie objętości komory samego głośnika.

W tym celu trudno było zmniejszyć całą obudowę, aby nie stała się zbyt niska i zbyt płytka; jej głębokość na górze to tylko 20 cm, na dole 24,5 cm, i stojąc na nóżkach mieszczących się w obrysie podstawy, bez żadnego cokołu, jej stabilność jest co najwyżej dostateczna. Węższa też być nie mogła – front musi przecież zmieścić 17,5-cm głośnik nisko-średniotonowy.

Ewentualnie mogła być o kilka centymetrów niższa… ale to by nie wystarczyło, a niższa o kilkanaście centymetrów być nie powinna. Swoją drogą, kolumnę można lepiej ustabilizować za pomocą opcjonalnych metalowych podpór (tylna wychodzi na boki), podobnych jak w kolumnach Fun i Tempesta.

Czytaj również: Czy obudowa z membraną bierną to obudowa zamknięta?

Blumenhofer w tubowych driverach stosuje membrany tytanowe, ale "normalne" kopułki są tekstylne. W tym przypadku ma ona średnicę 28-mm, dodany płytki falowód i jej charakterystyki pozwalają na ustalenie niskiej częstotliwości podziału – 1,8 kHz.

Na wyposażeniu nie ma maskownicy (i nie ma też takiej opcji), są za to do wyboru aż cztery wersje kolorystyczne: biała, czarna, orzechowa i ciemnoorzechowa (naturalne forniry). Ta ostatnia była w teście i prezentowała się bardzo szlachetnie – jak "stare drewno", pasując do bawarskiego pochodzenia kolumn. Zastosowane głośniki są konwencjonalne, ale też pod pewnym względem ciekawe.

Blumenhofer jest firmą zbyt małą, aby produkować je samodzielnie, ale też nie kupuje ich od znanych producentów skandynawskich, gdzie zaopatruje się większość tego typu "manufaktur". Nisko-średniotonowy przygotowano w Niemczech, a wysokotonowy – we Włoszech.

Pierwszy wygląda niepozornie, ma blaszany kosz (o średnicy 175 mm) i niewielki 82-mm układ magnetyczny (mimo to okazał się wystarczający, aby zapewnić dobrą "kontrolę" basu), membrana jest celulozowa (dla mnie to zawsze dobra wiadomość).

Czytaj również: Jaką impedancję należy wybrać na amplitunerze (4 czy 8), jeżeli na kolumnach jest napisane 4-8 omów?

17-cm nisko-średniotonowy wygląda niepozornie, ale Blumenhofer wycisnął z niego wszystkie soki. Bas jest niski i dobrze "kontrolowany", średnica naturalna, połączenie z wysokotonowym bezproblemowe, tak jak całe brzmienie Armina.

Wysokotonowy wygląda solidniej, tutaj można się już pochwalić 82-mm magnesem (jednocalowe kopułki mają zwykle magnesy 72-mm). Tekstylna kopułka ma średnicę 28 mm, za magnesem znajduje się duża puszka wytłumiająca, co zapewniło niską częstotliwość rezonansową i pozwala na niskie filtrowanie; Blumenhofer wykorzystał to, ustalając częstotliwość podziału przy 1,8 kHz. 110-mm front wyprofilowano w łagodny falowód.

Dlaczego oprócz nazwy Armin i liczby 17, użyto symbolu AK 17? Nie mam nic przeciwko AK, to też moje inicjały, ale w połączeniu z 17… Czy tylko mi wszystko już kojarzy się bronią? Takie czasy. Wiele innych modeli ma tylko nazwę serii i liczbę – np. Tempest 17, Fun 13, więc chyba wystarczyłoby Armin 17 i nie byłoby sprawy.

P.S.

Już po napisaniu głównej części testu, w Internecie znalazłem "ładne kwiatki". Armin sprzedawany jest np. w Turcji i to w "wypasionej" wersji – z metalowymi podporami zamiast plastikowych nóżek i wyższej klasy gniazdem przyłączeniowym.

Z kolei w jednym z niemieckich testów pojawia się wysokotonowa kopułka Etona, co tłumaczyłoby, dlaczego Blumenhofer podaje, że jej średnica to 25 mm (a nie 28 mm, jak w "wersji włoskiej"). Więc jeszcze raz przyjrzałem się "firmowemu" zdjęciu Arminów… i faktycznie, tam siedzi Eton. Mali producenci często fundują na takie niespodzianki.

Czytaj również: Strojenie bas-refleksu - najpraktyczniejsze elementy teorii albo teoria praktycznych rozwiązań

Dolna ścianka ujawnia najbardziej oryginalne rozwiązania tej konstrukcji. Przy froncie znajduje się kanał bas-refl eksu o długości 27 cm, lekko rozszerzający się ku wylotowi. Cała przestrzeń za wewnętrzną pionową przegrodą, współtworząca ten kanał, jest zamknięta od góry i nie należy do układu rezonansowego, lecz staje się komorą dla zwrotnicy, zamontowanej na dolnej, przykręcanej płytce.

Blumenhofer Armin AK 17 - odsłuch

Blumenhofer jest mistrzem wcale niemałych form. Potężne Gioie nie tylko groźnie wyglądają, ale też wspaniale grają, co ściśle wiąże się z zastosowanymi w nich rozwiązaniami, w tym tubami. Czy można podobny efekt uzyskać ze znacznie mniejszej konstrukcji?

Nawet zakładając niższą moc, niższą efektywność, wyższą dolną częstotliwość graniczną – czy można osiągnąć chociaż część charakteru brzmienia większych Blumenhoferów? Takie pytanie może wydawać się zasadne względem kolumn wszelkich firm, ale w przypadku Blumenhofera ma szczególne znaczenie.

Niektóre układy akustyczne poddają się "przeskalowaniu" z większym trudem niż inne. Można zrobić malutką obudowę zamkniętą czy bas-refleks i wyciągnąć z tego całkiem niski basik, ale nie z malutkiej tuby.

Zresztą głównym atutem dużych Blumenhoferów jest nawet nie bardzo niski bas, lecz dynamika będąca pochodną wysokiej efektywności w połączeniu z naturalną barwą, i taka kombinacja jest bardzo trudna do odtworzenia przez układ dwudrożny z 17-cm nisko-średniotonowym…

A jednak Arminy potrafią więcej, niż się spodziewałem, i sukces ten nie jest okupiony "dziwacznością" dźwięku. Zacznijmy więc od basu, który jest mocnym, chociaż wcale nie jedynym atutem Arminów. W zakresie niskich częstotliwości usłyszymy z nich najwięcej i najlepiej, mimo że nie jest to bas "zwyczajny", równiutki, spokojny.

Od razu zwraca na siebie uwagę, czym początkowo może ostrzegać, że za rogiem czają się jakieś niespodzianki. Ale z każdym nagraniem pokazuje niemal same zalety i ani przez chwilę nie żałowałem, że jest właśnie taki, a nie zupełnie "normalny".

Czytaj również: Czy maskownica kolumny słyszalnie obniża jakość dźwięku?

Nie jest wcale szalony i dominujący, pod względem poziomu jest najzupełniej "w normie", ma jednak specjalną energię, żywość, wielowątkowość, jest zróżnicowany i wszechstronny. Nie zaciemnia, nie hamuje akcji, ale ją dynamizuje. Na pewnych nagraniach, nawet gdy objawia twardość i zdecydowanie, nie ma w tym nic nienaturalnego i męczącego.

Wyraźna linia gitary basowej, szybkie uderzenia stopy – to świetne kolumny dla miłośników śledzenia gry sekcji rytmicznej. Rock, blues, ale też jazzowe trio – kontrabas jest duży i wyraźny. Niskie zejścia nie są nieustanne i monotonne, trzeba na nie poczekać, jednak nie giną, gdy przychodzi na nie właściwa pora. Bez dodanej tłustości, zaokrąglenia, często konturowo, ale czasami jednak miękko – jeżeli tak dyktuje nagranie.

Są kolumny głośnikowe w tym zakresie ceny, które zagrają bardziej soczyście albo z mocniejszym uderzeniem, dla mnie jednak fenomenem jest rezultat, jaki uzyskano z jednej (wcale nie jakiejś wyczynowej…) 18-tki.

Jednak komfortowa żywość muzyki to w nie mniejszym stopniu zasługa ogólnego zestrojenia, które przesuwa środek ciężkości nieco ku niskim rejestrom. Powtórzę, że sam bas nie jest wyeksponowany, nawet nie podgrzewa specjalnie średnicy, jednak ona sama jest "ustawiona" dość nisko.

Taki efekt wiąże się często z mniejszym (a czasami nawet większym) osłabieniem charakterystyki na przełomie średnich i wysokich częstotliwości, jednak tym razem pomiary nie pokazują takiej sytuacji. Wysokie tony też miały swój charakter, błyszczały i posypywały, ale nie były monotonnie ostre ani szkliste.

Wokale zachowywały płynność, w wyższym podzakresie nie atakowały, miały jakieś delikatne podbarwienie niżej. Instrumenty też nabierały całkiem zdrowych rumieńców, co służyło szczególnie dobrze gitarom, mocniejszym i drapieżniejszym, ale nie piskliwym. Saksofon miał przekonujący wolumen, za to trąbki nie świdrowały.

Pewnie melomani, słuchacze klasyki mieliby zastrzeżenia co do wyrównania fortepianu czy klarowności skrzypiec, ale Arminy nie napinają się na precyzyjne monitorowanie i maksymalną przejrzystość.

Jakby bez wysiłku, z wrodzoną ochotą do grania, kolumny Blumenhofer Armin AK 17 proponują dźwięk swobodny i zarazem naturalny. Wszystko jest w równowadze i harmonii, a nie w skrupulatnym porządku i higienicznej czystości.

Nabierają głębszej barwy, siły i zadziorności. Nie osiągają głośności znacznie wyższych niż typowe układy dwudrożne z jedną 17-tką, ale w "użytecznym" zakresie robią wrażenie, jakby miały duży zapas dynamiki. Jest w tym brzmieniu zdecydowanie "coś" z większych Blumenhoferów.