Każdy piksel matrycy złożony jest z trzech subpikseli: niebieskiego, czerwonego i zielonego. Znajdujące się wewnątrz subpikseli ciekłe kryształy są polaryzowane za pomocą dwóch elektrod, w zależności od przyłożonego napięcia przepuszczają lub zatrzymują światło. W ten sposób odbywa się sterowanie matrycą, a więc zarządzanie kolorami.
Matryca telewizora plazmowego składa się z cel wypełnionych gazem, który pobudzany napięciem zmienia swój stan przechodząc w stan plazmy, generując jednocześnie promieniowanie ultrafioletowe. Zakres UV jest niewidoczny dla człowieka, ale pobudza fosfor, który emituje światło widzialne. Pojedynczy piksel plazmy składa się z trzech subpikseli, z których każdy ma wewnątrz fosfor o innej barwie.
Zalety PDP to dobra dynamika zmian i wysoki kontrast, odpowiedzialny za lepszą niż w LCD reprodukcję czerni; zaletą LCD jest z przede wszystkim większa jasność, pozwalająca na oglądanie nawet w nasłonecznionym pokoju. Problemy związane z żywotnością obydwu technologii stały się już marginalne.
