Wzmacniacz bez wielkiego wysiłku pracuje zarówno z obciążeniami 8 jak i 4 Ω, moc sięga odpowiednio 50 W i 94 W, równoczesne wysterowanie obydwu kanałów praktycznie nie zmienia tych wartości.
Czułość jest dość niska, do pełnego wysterowania potrzebne jest napięcie o wartości niemal 1 V. Heos najlepiej wśród testowanych urządzeń poradził sobie z odstępem od szumów, chociaż wynik 79 dB wciąż nie jest imponujący, to - biorąc pod uwagę klasę D - wypada Denona pochwalić.
W pasmie przenoszenia (rys.1) widać znakomitą liniowość już od 10 Hz oraz typowe dla układów impulsowych ograniczenie w zakresie wysokotonowym; przy obciążeniu 8 Ω podbicie powyżej ok. 1,5 dB przy ok. 43 kHz, przy 4 Ω spadek zaczynający się już nieco powyżej 10 kHz (jednak -3 dB dopiero przy 40 kHz).
W spektrum harmonicznych (rys. 2) można dostrzec kilka nieparzystych, ale tylko trzecia (i to nieznacznie) przebija -90 dB. Udział szumów utrudnia tego typu wzmacniaczom zejście z THD+N poniżej 0,1%, ale Heosowi udało się przynajmniej zbliżyć do tego poziomu, i to w dość szerokich zakresach mocy.
